Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

16/12/2014 - Βασίλης Γόνης - Γνωριμία με νέους φωτογράφους

1). Πως άρχισες να  ασχολείσαι με τη φωτογραφία ;
Πάντα με γοήτευε η φωτογραφία και χρησιμοποιούσα τις μικρές "αυτόματες" απλές  φωτογραφικές μηχανές που είχε η οικογένειά μου για τις διακοπές, για να βγάζω τοπία, πορτραίτα και άλλα που νόμιζα τότε συναρπαστικά. Αργότερα, αρχές τις δεκαετίας του 90 ανακάλυψα μία Zenit που είχε ο πατέρας μου, και προφανώς λόγω έλλειψης γνώσεων δεν χρησιμοποιούσε. Την πήρα και την είχα πάντα μαζί μου, ακόμη και στην διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας. Εκεί γνώρισα τον Γιώργο Ποντικόπουλο, που μου σύστησε να πάω στα σεμινάρια φωτογραφίας του Δήμου Ζωγράφου, με τον Νίκο Ανδρικόπουλο και τον Νίκο Δημολίτσα. Το 1997  ξεκίνησα τα σεμινάρια και ένα χρόνο μετά το ενδιαφέρον μου με οδήγησε στο να γραφτώ και στο τμήμα φωτογραφίας του ΑΚΤΟ.

2). Τι σημαίνει για σένα η φωτογραφία ;
 Μου αρέσει και με ενδιαφέρει να βλέπω πως φαίνεται ο κόσμος φωτογραφημένος. Είναι κατά κάποιο τρόπο δημιουργία μίας άλλης πραγματικότητας, όπου πρωταγωνιστικό ρόλο δεν παίζει αυτό που βλέπουμε αλλά αυτό που νομίζουμε ότι διακρίνουμε. Αυτό που φανταζόμαστε. Παλαιότερα νόμιζα ότι η φωτογραφία ήταν το σπουδαιότερο πράγμα στην ζωή μου, αργότερα κατάλαβα ότι υπάρχουν άλλα πιο σημαντικά. Πάντως μου έχει μείνει από τότε η μέθοδος και αποτελεί πάντα τον ιδανικότερο τρόπο να συγκεντρώνομαι και να δημιουργώ.

3). Πως επιλέγεις τα θέματα που φωτογραφιζεις και γιατί ;
Τις περισσότερες φορές τα θέματα είναι εκείνα που με επιλέγουν. Έχω την μηχανή πάντα μαζί μου και φωτογραφίζω ότι μου τραβάει την προσοχή. Μία τέτοια φωτογραφία  μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για ένα θέμα. Μερικές φορές έχω μία ιδέα και προσπαθώ να την υλοποιήσω. Άλλες φορές διαπιστώνω, καιρό μετά, ότι έχουν συγκεντρωθεί αρκετές φωτογραφίες με κοινό θέμα που πιθανόν υποσυνείδητα να επέμενα να φωτογραφίζω.
4). Ποιος φωτογράφος σε έχει επηρεάσει περισσότερο ;
Παλιότερα θα έλεγα ο Robert Frank, τώρα πια τα πράγματα είναι πιο συγκεχυμένα. Νομίζω, όμως,  ότι με έχουν επηρεάσει περισσότερο κινηματογραφιστές, μουσικοί  και λογοτέχνες. Ή για να είμαι πιο συγκεκριμένος, ταινίες, μουσικά έργα  και λογοτεχνικά βιβλία.  Τόσο το ίδιο το έργο, όσο και το "περιτύλιγμά" του. Τα εξώφυλλα δίσκων και βιβλίων, οι αφίσες των ταινιών, οι σύντομες κριτικές που προσπαθούν να σε πείσουν να αγοράσεις το προϊόν που εσωκλείει την τέχνη. 

5). Τι έχει σημασία ώστε να αναπτύξεις το προσωπικό σου στιλ και πως το καταφέρνεις ;
Δεν ξέρω εάν έχω κάποιο φωτογραφικό στυλ-ύφος. Αυτό είναι κάτι που μπορούν μόνο άλλοι φωτογράφοι να διακρίνουν και να "απονείμουν", βλέποντας το σύνολο της δουλειάς, μετά από χρόνια.  Και δεν ξέρω καν εάν είναι καλό ή κακό, στις μέρες μας. Το ύφος γειτονεύει απειλητικά με την μανιέρα και πολλοί καλλιτέχνες έχουν καταστρέψει το αισθητήριό τους και το ταλέντο τους, επειδή όταν άρχισε το έργο τους να τους αποφέρει χρήματα, κόλλησαν στο συγκεκριμένο ύφος που πούλαγε και δεν εξελίχθηκαν. Ουσιαστικά δεν έφτασαν την τέχνη στα όριά της και στα δικά τους προσωπικά όρια. Βεβαίως, αναγνωρίζω ότι κάπως πρέπει να ζήσουν και ότι η ανάγκη είναι πολλές φορές μεγαλύτερη και ισχυρότερη από την θέληση για πρωτότυπη δημιουργία. Επίσης δεν παραγνωρίζω, ότι ένα συγκεκριμένο ύφος μπορεί να είναι  και μοχλός δημιουργίας, για το σύνολο της φωτογραφικής τέχνης. Όταν βλέπουμε κάποιες φωτογραφίες και αναγνωρίζουμε τις επιρροές από έναν μεγάλο φωτογράφο (ή τον ίδιο τον φωτογράφο), αυτό σημαίνει ότι ο φωτογράφος εμπλούτισε με το ύφος του τη φωτογραφική τέχνη. Και το να τελειοποιήσεις ένα ύφος, προσφέροντας μοναδικές και υπέροχες εικόνες, είναι πιο δύσκολο από το να μεταπηδάς διαρκώς από το ένα ύφος στο άλλο. Θα επιθυμούσα να έφτανα στο επίπεδο να μπορούν οι άλλοι να αναγνωρίζουν ένα προσωπικό ύφος στις φωτογραφίες μου, χωρίς όμως να το έχω κάνει προμελετημένα.   

6). Τι κάνει στα μάτια σου μια φωτογραφία σπουδαία ;
Φαντάζομαι ότι το κριτήριο σε αυτό που ονομάζουμε τέχνη, είναι τις περισσότερες φορές υποκειμενικό. Δεν μπορεί να αρέσει σε όλους ο AnselAdams ή ο  Jean  Loup Sieff. Αλλά ακόμη και σε αυτούς που δεν τους αρέσουν, υπάρχουν στοιχεία που παραδέχονται στις φωτογραφίες αυτών των φωτογράφων. Μια καλή ιδέα, η τεχνική αρτιότητα,  μια φωτογραφία που δεν θα την έβλεπαν οι ίδιοι να την τραβήξουν, μία σύνθεση, μία ευκαιρία που είχαν γιατί ήταν εκεί την κατάλληλη στιγμή. Ακόμη και λόγω σύμπτωσης. Κάτι που προχωρά την φωτογραφία συνολικά. Που ουσιαστικά ανοίγει τον ορίζοντα των φωτογράφων λίγο πιο πολύ. Ένα νέο βέλος στην φαρέτρα της φωτογραφικής τέχνης. Ή τέλος, πολύ απλά, μία φωτογραφία που την ζηλεύεις, την θυμάσαι και, έστω υποσυνείδητα, την μιμείσαι.


7). 'Εχεις κάνει δυο ατομικές φωτογραφικές εκθέσεις πες μας λίγα λογία για αυτή σου την εμπειρία.
Είναι λίγο δύσκολο να μιλήσω για τις εκθέσεις,  γιατί όταν έκανα την πρώτη μου έκθεση το 2000, η ψηφιακή φωτογραφία και το δια δίκτυο ήταν ακόμη σε "δοκιμαστικό" στάδιο. Η δεύτερη ήταν αργότερα το 2007 και η μετάβαση στην ψηφιακή φωτογραφία, μπορεί να μην ήταν ακόμη πλήρης, αλλά όλα έδειχναν ότι η αναλογική φωτογραφία ήταν οριστικά παρελθόν και ότι σε αντίθεση με την μουσική, όπου οι δίσκοι βινυλίου  ξανακέρδιζαν το χαμένο έδαφος που είχαν χάσει με την παρουσία του CD, η αναλογική φωτογραφία δεν θα μπορούσε ποτέ να κερδίσει. Κυρίως λόγω κόστους και ευκολίας. Τώρα, θα πει κάποιος, τι σχέση έχει αυτό με τις εκθέσεις. Λοιπόν, πάντα θεωρούσα ότι οι εκθέσεις με τον τρόπο που γίνονται στην Ελλάδα, δεν είναι παρά χάσιμο χρόνου. Οι περισσότερες γίνονται είτε για να γεμίσουν το βιογραφικό, είτε για άλλους λόγους που σχετίζονται περισσότερο με δημόσιες σχέσεις και το να κρατάς "ζωντανό" το όνομά σου στην αγορά. Όμως αυτά τα έμαθα αργότερα. Το 2000 είχα μόλις τελειώσει τον ΑΚΤΟ και εργαζόμουν σε ένα κεντρικό βιβλιοπωλείο. Μόλις είχαμε ξεκινήσει την ΦΟΖ (Φωτογραφική ομάδα Ζωγράφου). Η επιθυμία μου τότε ήταν το πολύ -  πολύ, η έκδοση μικρού βιβλίου με φωτογραφίες. Όμως χάρη στην παρότρυνση και την βοήθεια του εξαίρετου συγγραφέα  κ. Κώστα Ε. Τσιρόπουλου και του εξίσου καλού φίλου και επίσης συγγραφέα Δημήτρη Αγγελή, στους οποίους έδειχνα συχνά φωτογραφίες,  μπήκα στην διαδικασία για την  πρώτη έκθεση. Σε αυτή την απόφαση με στήριξαν επίσης, οι γονείς μου και η γυναίκα μου.  Και η δεύτερη έκθεση κάπως έτσι ξεκίνησε.  Ο λόγος που έκανα τις εκθέσεις ήταν σχεδόν "σωματικός". Μία δοκιμασία για μένα στον σκοτεινό θάλαμο, που αγαπώ πολύ, ιδιαίτερα στην πρώτη έκθεση όπου όλες οι φωτογραφίες ήταν ασπρόμαυρες. Αλλά και η δεύτερη, αφού όλες οι φωτογραφίες προέρχονταν από φιλμ. Κάτι που πια δύσκολα συμβαίνει, αφού ελάχιστοι τυπώνουν από αρνητικά. Όμως ήδη από το 2007 είχα αρχίσει να κατανοώ ότι η έκθεση, τουλάχιστον όπως γίνεται στην Ελλάδα, δεν έχει πια κανένα νόημα. Η ψηφιακή μηχανή  και το διαδίκτυο με την επίπλαστη "δημοκρατικότητά" του, ουσιαστικά έκαναν την φωτογραφία πληθωριστική, αφού εξέλειπαν τα εμπόδια και οι ενδιάμεσες "χρεώσεις" που στο παρελθόν αποτελούσαν το πρώτο ξεκαθάρισμα μεταξύ αυτών που επιθυμούσαν πολύ ή είχαν τα χρήματα και αυτών που είχαν άλλες προτεραιότητες, από την φωτογραφία. Τώρα με όλες αυτές τις φωτογραφικές ιστοσελίδες που μπορεί ο καθένας να στήσει δωρεάν και σε ελάχιστο χρόνο, ο καθένας μπορεί να παρουσιάσει τις φωτογραφίες του οικονομικά, εύκολα και γρήγορα. Η περίπτωση να βρεις αξιόλογες δουλειές από νεοεμφανιζόμενους φωτογράφους, μικραίνει μέρα με την μέρα, αφού όλοι οι άνθρωποι με ένα κινητό με κάμερα και πρόσβαση στο διαδίκτυο ανεβάζουν αλόγιστα τις φωτογραφίες τους, προσθέτοντας στον ήδη τρομερό όγκο πληροφοριών και χωρίς να υπάρχει μία έστω υποτυπώδης χαρτογράφηση. Χωρίς να έχουν γνώση βασικών αρχών και αισθητικής. (αλλά αυτό μπορώ να το παραβλέψω, γιατί είναι το τυχαίο στην τέχνη) Χωρίς να σέβονται τον χρόνο των εν δυνάμει θεατών τους.   Ως αποτέλεσμα αυτού, το διαδίκτυο μοιάζει σαν πόλη που οι σκουπιδιάρηδες απεργούν για 2 μήνες.  Παρόλα αυτά, αποτελεί έναν καλό χώρο να ξεκινήσει κανείς να εκθέτει το έργο του. Πάντως ακόμη πιστεύω ότι οι εκθέσεις με τον τρόπο που τις γνωρίζουμε έχουν μία σημαντική λειτουργία. Είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους να ομαδοποιήσεις μία συσσωρευμένη  δουλειά και να έρθεις αντιμέτωπος μαζί της, σε όλα τα επίπεδα, γιατί ακριβώς την παρουσιάζεις σε κόσμο, που θα την δει και θα την κρίνει. Έτσι, γίνεσαι πιο αυστηρός, προσέχεις πράγματα που συνήθως δεν δίνεις σημασία και ουσιαστικά αρχίζεις έναν διάλογο με το κοινό, πριν ακόμη αρχίσει η έκθεση. Και βεβαίως,  το να εκθέτεις ένα έργο, σε βοηθά να το ξεπεράσεις.

8). Τι είδους φωτογραφικό εξοπλισμό χρησημοποιείς ;
Έχω καταλήξει να χρησιμοποιώ εξοπλισμό Canon, αλλά περισσότερο από τύχη παρά από συνειδητή επιλογή. Μετά τις πρώτες Zenit,  άρχισα να φωτογραφίζω με μία υπέροχη και αξιόπιστη Canon, την EOS 620. Όταν 10 χρόνια μετά και δεκάδες χιλιάδες λήψεις χάλασε, ο καλός φίλος Στέλιος Βερώνης, με τον οποίο συχνά βγαίνουμε να φωτογραφήσουμε, μου έδωσε δύοCanon 1 &1-V, με τις οποίες φωτογραφίζω ακόμη. Στην ψηφιακή συνέχισα μεCanon, γιατί είχα φακούς που ταίριαζαν. Ξεκίνησα αγοράζοντας μία Canon300D, αργότερα μία Rebel XTi, (και οι δύο κατέρρευσαν από την χρήση) αλλά μου έλειπε το full -frame, όποτε πέρασα στην 5D Mark II.  Σαν δεύτερο σώμα έχω μία Τ3i. Πια έχω μάθει στην φιλοσοφία που είναι στημένες οι Canon και επειδή δεν είμαι "μηχανάκιας", εάν δεν συμβεί κάτι συγκλονιστικό δεν σκοπεύω να αλλάξω σύστημα. Έχω αρκετούς φακούς αλλά συνήθως χρησιμοποιώ τον 17-40L, τον 28-105 USM και τον 50mm f1,8.  Παρόλα αυτά αγαπώ να φωτογραφίζω με παλιές μηχανές και για αυτό αγόρασα 3Nikkormat και  1 Exakta, με πολλούς φακούς. Συνήθως χρησιμοποιώ το Tri-X, το οποίο εμφανίζω μόνος μου και σπανίως άλλα ΑΜ ή έγχρωμα φίλμ.  Βασικό μέρος του εξοπλισμού μου είναι ένα καλό  τρίποδο, υπομονή και επιμονή.    
9). Νομίζεις ότι ο αναλογικός εξοπλισμός ειναι καλύτερος από τον ψηφιακό ;
Νομίζω ότι άπαξ και φτάσεις σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο ψηφιακού εξοπλισμού,  αυτό που ουσιαστικά μπορείς να συγκρίνεις πια, ανάμεσα στην ψηφιακή και την αναλογική φωτογραφία είναι η ευκολία διαχείρισης του υλικού. Βεβαίως, αυτό έχει σημαντικές προεκτάσεις στο τελικό έργο, που δύσκολα αντιλαμβάνονται οι φωτογράφοι που δεν είχαν την ευκαιρία να φωτογραφήσουν ποτέ με φιλμ. Ο ρυθμός με τον οποίο εργάζεσαι στην ψηφιακή φωτογραφία καθώς και η ποσότητα των φωτογραφιών, είναι αδιανόητος για την αναλογική, όπου κάθε κλικ στοιχίζει τόσο σε χρήμα όσο και σε όγκο. (30-60 φιλμ για μία κάρτα 16 GB) Αυτό και μόνο σε κάνει πιο συνετό, πιο προσεκτικό στο τι θα τραβήξεις. Το ίδιο ισχύει και για την τεχνική πλευρά. Παρότι γνωρίζουμε ότι κάποια πράγματα δεν βγαίνουν, με την ψηφιακή μηχανή τα δοκιμάζουμε, πιστεύοντας ότι δεν μας στοιχίζει τίποτε. Χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι μας κοστίζει τόσο σε χρόνο για επιλογές και αρχειοθέτηση, όσο και σε αισθητική οξύτητα, αφού πιθανόν δεν συγκεντρωνόμαστε όσο όταν οι λήψεις ήταν περιορισμένες.  Όμως πιθανότατα να βρισκόμαστε απλώς σε μία μεταβατική περίοδο και τα πράγματα να ισορροπήσουν στο μέλλον. Ένα άλλο ζήτημα που έχει γεννηθεί με την άνοδο του ψηφιακού μέσου είναι οι διάφορες κατηγορίες μηχανών και αισθητήρων.

  
10). Πιο φωτογραφικό βιβλίο είναι αναφορά σου ;
Πιστεύω ότι το βιβλίο είναι ο καλύτερος τρόπος παρουσίασης των φωτογραφιών. Είναι το μέσο που πραγματικά αναδεικνύει το πως θέλει ο φωτογράφος να παρουσιάσει την δουλειά του, από την σειρά, το στήσιμο του βιβλίου, ακόμη (έως ένα βαθμό) και τον ελάχιστο χρόνο που διαρκεί η περιδιάβαση στο βιβλίο και το μέρος που μπορεί να το απολαύσει κάποιος. Είναι το μέσο που μπορεί να το αποκτήσει κάποιος σα να έχει ένα εισιτήριο διαρκείας για μία μόνιμη έκθεση.  Το φωτογραφικό βιβλίο σταθμός, που έλαβε υπ' όψιν του όλες αυτές τις παραμέτρους είναι το The Americans του RobertFrank, το οποίο παρ' όλες τις υπέροχες φωτογραφίες του που στέκουν και από μόνες τους, ο καλύτερος τρόπος για να το καταλάβεις είναι να το δεις σαν σύνολο, ακολουθώντας την σειρά που επέλεξε ο φωτογράφος. Δυστυχώς τέτοιες μονογραφίες από μεγάλους φωτογράφους σπανίζουν πια, αφού συνήθως το βιβλία που βγαίνουν είναι είτε συλλογές με τις καλύτερες φωτογραφίες, είτε οι μονογραφίες βγαίνουν σε βαριές, ογκώδεις και ακριβές εκδόσεις, από εκδότες που έχουν πια ως πρακτική να δημιουργούν "συλλεκτικά" βιβλία. Πράγμα εντελώς αντίθετο με την ίδια την φύση της φωτογραφίας. Έτσι μου δίνει μεγάλη χαρά να παίρνω στα χέρια μου το λεπτό σεμνό βιβλίο κάποιου νέου φωτογράφου, ακόμη και εάν μερικές φορές απογοητεύομαι από την ποιότητα των φωτογραφιών.    
11). 'Όλα αυτά τα χρόνια που ασχολείσαι με τη φωτογραφία τι έχεις κερδίσει εσύ σαν άνθρωπος ;
Δεν ξέρω εάν μπορώ να αποτυπώσω τι έχω "κερδίσει ως άνθρωπος" από την φωτογραφία. Θεωρώ ότι ο άνθρωπος πλάθεται από τον χρόνο. Και το κυριότερο από τον τρόπο με τον οποίο τον ξοδεύει. Πολλοί φωτογράφοι, παρουσιάζουν κοινά χαρακτηριστικά, αλλά ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στους φωτογράφους που ζουν για την φωτογραφία, σε αντίθεση με αυτούς που ζουν από την φωτογραφία. Αυτούς όπως και τους υπόλοιπους που ασχολούνται με κάθε  είδος τέχνης, τους θεωρώ ένα είδος "τρελών", που ξοδεύουν τον χρόνο τους (=ζουν)  αναζητώντας να αποτυπώσουν κάτι που τις περισσότερες φορές ελάχιστοι θα εκτιμήσουν και ακόμη λιγότεροι θα πληρώσουν για να αποκτήσουν. Και το κάνουν έχοντας γνώση αυτής της πραγματικότητας. Αυτό όμως που συνήθως δεν συνειδητοποιούν είναι η μεταμόρφωσή τους, καθώς η επιλογή να αφιερωθείς στην φωτογραφία, σημαίνει ότι δεν έχεις χρόνο για κάποια άλλα πράγματα.  Αυτό που συμβαίνει βεβαίως, είναι ότι όσο μεγαλώνει κανείς βλέπει τον κόσμο διαφορετικά. Άλλοι αλλάζουν προτεραιότητες, άλλοι την ένταση με την οποία ασχολούνται, άλλοι εγκαταλείπουν τελείως, ενώ άλλοι συμβιβάζονται με τα παράπλευρα της κάθε τέχνης, ως εκδήλωση της κοινωνικότητας. Πιστεύω ότι ήμουν αρκετά τυχερός να έχω δίπλα μου ανθρώπους με την ίδια "τρέλα", με πρώτη και σημαντικότερη την γυναίκα μου και την οικογένειά μου.       

12). Μια φράση  που σου αρέσει ;
τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;

13). Είσαι  από τα ιδρυτικά μέλη της φωτογραφικής ομαδας Ζωγράφου, μπορείς να μας πεις για τις δραστηριότητες της ομάδας . 
Η Φωτογραφική Ομάδα Ζωγράφου ( Φ.Ο.Ζ.)  δημιουργήθηκε το 2000, από απόφοιτους του διετούς επιμορφωτικού σεμιναρίου φωτογραφίας του Δήμου Ζωγράφου. Παρότι ως ομάδα υπήρχε από το 1995, με την περιγραφική ονομασία Club αποφοίτων, μέχρι το 1999 είχε πρακτικά ατονήσει και δεν γινόντουσαν πιά συναντήσεις. Ο νέος πυρήνας από απόφοιτους των ετών 1998 και 1999, έδωσε εκτός από ένα νέο όνομα και μία νέα πνοή στην ομάδα. Το 2002 ο πυρήνας αυτός εκδίδει ένα μικρό συλλογικό τεύχος/λεύκωμα με ασπρόμαυρες φωτογραφίες.
Η ομάδα στο παρελθόν έχει διοργανώσει σημαντικά workshops, όπως αυτό με τον φωτογράφο Larry Towell (Magnum Photos), την φωτογράφο και θεωρητικό Michaela Brachtlova (FAMU) και τον εικαστικό και καθηγητή φωτογραφίας Κώστα Γουδή. Επίσης έχουν γίνει προβολές ταινιών με την παρουσία των σκηνοθετών και άλλων συντελεστών, όπως του Δήμου Αβδελιώδη, του Γιάννη Οικονομίδη και του Νίκου Γραμματικού. Τέλος έχουν γίνει κοινές συναντήσεις και παρουσιάσεις με άλλες ομάδες. Το 2006 η ομάδα συμμετέχει στην 2η Πανελλήνια συνάντηση  Φωτογραφικών ομάδων και Λεσχών, στο Μουσείο Μπενάκη,  όπου και αποσπά εγκωμιαστικές κριτικές. Για μερικά χρόνια η ομάδα ατονεί εκ νέου, αλλά το 2011 ένα νέο κύμα δραστήριων και δημιουργικών αποφοίτων, συνεχίζει την παράδοση της ομάδας.
 Το 2013 η ομάδα διοργανώνει με μεγάλη επιτυχία την πρώτη της ομαδική προβολή (Μπερντές) και αργότερα την πρώτη της έκθεση στο θέατρο Vault. Πολλά από τα μέλη της συμμετείχαν σε ομαδικές εκθέσεις (ΕΦΕ, Δια δύο, κτλ ) ενώ μέλη της έκαναν προσωπικές εκθέσεις και διακρίθηκαν σε διαγωνισμούς φωτογραφίας
Το 2013 και το 2014 έγιναν παρουσιάσεις του έργου καταξιωμένων και βραβευμένων φωτογράφων, μεταξύ των οποίων ο Χάρης Κακαρούχας, ο Βαγγέλης Γέωργας και το παλαιό μέλος  Άρης Μιχαλόπουλος.
Κάθε Παρασκευή βράδυ γίνονται παρουσιάσεις νέας φωτογραφικής δουλειάς των μελών, αφιερώματα σε μεγάλους, σημαντικούς και αγαπημένους φωτογράφους, καθώς και προβολές ντοκυμανταίρ και ταινιών. Στόχος των παρουσιάσεων αυτών είναι η διαρκής επαφή με το έργο άλλων δημιουργών.


14). Τα μελλοντικά σου σχεδία τι περιλαμβάνουν ;

Δεν κάνω μακροχρόνια σχέδια πια.

14/3/2024