''ΑΛΕΞΗΣ '' ΚΑΙ ΜΥΡΩΔΙΕς ΑΠΟ ΠΑΣΧΑΛΙΑ

Έχω ανέβει στο νέο Ηράκλειο για μια δουλεία,
Έφυγα βιαστικά από το σπίτι το πρωί ,όχι πρωί μόλις μπήκε το μεσημέρι ,
Πήρα μέτρο, ηλεκτρικό
Είδα πρόσωπα ωραία νεανικά , γεμάτα ζωή και ενέργεια
Κτίρια χαλιά, ερείπια
Ανθισμένες πασχαλιές στη Μαρίνου Αντιπα
, μπαίνω στον πειρασμό ,
κόβω ένα κλωναράκι το μυρίζω , σκέφτομαι το
βιβλίο ΄΄ΑΛΕΞΗΣ’’ της Μαργκεριτ Γιουρσεναρ,
το είχα διαβάσει άνοιξη 11 χρόνια πριν
κάθε άνοιξη του ρίχνω μια μάτια ,
θυμάμαι πάντα τη σκηνή που
περιγράφει μέσα στο νοσοκομείο ,όταν του φέρνει μια φίλη του ένα μπουκέτο,
πασχαλιές , νοιώθει τόσο όμορφα από τη μυρωδιά τους,
έτοιμος να ξεπεράσει την αρρώστια του,
ανυπομονώ να φτάσω σπίτι,
να πάρω το βιβλίο , να το ανοίξω σε μια τυχαία σελίδα και,
να διαβάσω ’’’ήμουν απόλυτα μόνος . ως εδώ δεν έχω μιλήσει
για τα ανθρώπινα πρόσωπα στα οποία είχε ενσαρκωθεί η επιθυμία μου’
ανάμεσα σε σας και σε μένα ,δεν έχω παραθέσει παρά μονάχα ανώνυμα φαντάσματα.
Μη νομίσετε ότι μ’ εξανάγκασε μια ντροπή, ή η ζήλια που αισθανόμαστε
Ακόμη κι απέναντι στις αναμνήσεις μας. Δεν διατείνομαι ότι είχα ερωτευθεί.
Είχα υπερβολικά νιώσει πόσο λίγο διαρκούνε οι συγκινήσεις και οι πιο
Ζωντανές για να θελήσω, πλησιάζοντας φθαρτά πλάσματα, που όλα τα
Δένουνε με τον θάνατο , να δοκιμάσω ένα συναίσθημα που ισχυρίζεται πως είναι
Αθάνατο . αυτό που στο κάτω κάτω μας συγκινεί σ’ έναν άλλον
Δεν είναι παρά ένα δάνειο της ζωής. Το καταλαβαίνω πολύ καλά ότι η ψυχή
Γερνάει όπως και η σάρκα , ότι δεν είναι στους καλύτερους , παρά το άνθισμα μιας εποχής ,ένα εφήμερο θαύμα, σαν την ίδια την νιότη. Προς τι ,
Φίλη μου, να στηριζόμαστε πάνω σε αυτό που διαβαίνει?
Φοβούμαι τα δεσμά της συνηθείας , τα φτιαγμένα από φορτικές τρυφερότητες ,
Απατή των αισθήσεων και έξη τεμπελιάς. Δεν θα μπορούσα ,τουλάχιστον το πιστεύω ν’ αγαπήσω παρά ένα τέλειο πλάσμα . θα ήμουν πολύ μέτριος για ν’ αξίζω να με δεχτεί , ακόμα κι αν γινόταν να το βρω μια μέρα . και δεν είναι όλο φίλη μου.
Η ψυχή μας , το πνεύμα μας το κορμί μας, έχουν απαιτήσεις που συνήθως είναι αντιφατικές ¨¨ το πιστεύω επίπονο να ταιριάσεις ικανοποιήσεις τόσο διαφορετικές
Χωρίς να υποτιμήσεις τις μεν ,χωρίς ν’ αποθαρρύνεις τις δε. Έτσι διαχώρισα τον ερωτά. Δεν θέλω να ωραιοποιώ τις πράξεις μου με μεταφυσικά αίτια όταν η δειλία μου είναι ένας αρκετός λόγος . σχεδόν πάντα περιοριστικά σε χυδαίες συνένοχες από ένα σκοτεινό τρόμο ν’ αφοσιωθώ και να υποφέρω. Είναι αρκετό το να είσαι αιχμάλωτος ενός ένστικτου, δεν χρειάζεται να είσαι και ενός πάθους ‘ και πιστεύω ειλικρινά ότι ποτέ δεν αγάπησα. Όμως μου έρχονται αναμνήσεις . μην τρομάζετε δεν θα περιγράψω τίποτα, δεν θα σας πω ονόματα. Ξαναβλέπω το χαρακτηριστικό γέρσιμο ενός λαιμού , την καμπύλη ενός στόματος η ενός βλεφάρου ,ορισμένα πρόσωπα που αγάπησα για τη θλίψη τους ,τη πτυχή της κόπωσης που αποθάρρυνε τα χείλια τους , ή αυτό το και γω δεν ξέρω, τι το αφελές έχει η διαστροφή πάνω σε ένα νεαρό πρόσωπο ανήξερο και γελαστό. Όλα όσα αγγίζουνε την ψυχή στην επιφάνεια ενός κορμιού. Σκέφτομαι άγνωστους που δεν θα ξαναδούμε πια , που δεν μας ενδιαφέρει να τους ξαναδούμε και που για αυτό ακριβώς διηγούνται τη ζωή τους ή σιωπούνε με ειλικρίνεια . δεν τους αγαπούσα :δε λαχταρούσα να ξανά αγκαλιάσω τη λιγοστή ευτυχία που μου είχανε δώσει. Δεν περίμενα απ’ αυτούς ούτε κατανόηση ούτε καν τη διάρκεια μιας τρυφερότητας , απλά ,ακροαζόμουνα τη ζωή τους. Η ζωή είναι το μυστήριο κάθε πλάσματος , είναι τόσο θαυμαστή που μπορούμε πάντα να την ερωτευόμαστε . το πάθος έχει ανάγκη από φωνές ,τον ίδιο τον ερωτά τον ευχαριστούνε οι λέξεις , αλλά η συμπάθεια μπορεί να είναι σιωπηλή. Την έχω αισθανθεί ,όχι μόνο σε στιγμές που την προϋποθέτει η ευγνωμοσύνη ή η χαλάρωση ,αλλά απέναντι και σε πλάσματα που δεν συνδύαζα με την ιδέα καμίας χαράς . τη γνώρισα μέσα στη σιωπή αφού αυτοί που μου την ενέπνεαν δεν θα την καταλάβαιναν ,δεν είναι απαραίτητο να την καταλαβαίνει κανείς . μ’ αυτόν τον τρόπο αγάπησα τις μορφές των ονείρων μου, ασήμαντους και φτωχούς ανθρώπους και γυναίκες μερικές φορές . αλλά οι γυναίκες κι ας λεν το αντίθετο δεν βλέπουν στην τρυφερότητα άλλο από έναν δρόμο προς τον έρωτα..
Αυτά από τον Αλέξη.
Τωρα αυτή τη στιγμή ένας φίλος παίζει στο pluto radio το νέο άλμπουμ των
Αγαπημενων portishead . έχω ακούσει 2 τραγούδια και σκέφτομαι πόσο ταιριάζουν οι μουσικες τους με το παραπάνω κείμενο του βιβλίου της Γιουρσενάρ ……….